บ้านอาจสามารถเป็นหมู่บ้านวัฒนธรรมชนเผ่าไทยแสก ชนเผ่าไทยแสกเป็นชนเผ่าพื้นเมืองที่อพยพมาจากสิบสองปันนา ต่อมาได้อพยพมาทางใต้ อาศัยอยู่ตอนกลางของประเทศเวียดนามแถบเมืองวินห์ เมืองรอง และเมืองเว้ ต่อมาตั้งถิ่นฐานชั่วคราว อยู่ระหว่างประเทศเวียตนามกับประเทศลาว ในสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททองแห่งกรุงศรีอยุธยาของไทย ชาวแสกได้พากันอพยพมาอยู่ประเทศไทยที่ป่าหายโศก หรือบ้านอาจสามารถทุกวันนี้ การประกอบอาชีพของชุมชน เดิมอาชีพของชาวไทยแสกคือการทำนา ประมง ทำปูนขาว ปัจจุบันชาวไทยแสกมีอาชีพรอง เนื่อง จากพื้นที่ติดริมฝั่งแม่น้ำโขง คือ อาชีพจับปลา ซึ่งเป็นอาชีพที่สร้างรายได้ให้ชุมชน การเลี้ยงปลาในกระชัง โดยได้ปลาเล็กจากธรรมชาติ และปลาเศรษฐกิจมาเลี้ยง การทำเกษตรอินทรีย์บริเวณริมฝั่งลำน้ำโขง จะมีการปลูกพืชผักสวนครัว ปลูกไม้ดอกไม้ประดับเหมาะสำหรับการมาศึกษาดูงาน คนในชุมชนนับถือศาสนาพุทธ แต่ก็ยังมีความเชื่อความศรัทธาในเรื่องภูติผีวิญญาณ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ความนับถือ โองมู้ เป็นผีบรรพบุรุษ มีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่สิ่งสถิตย์อยุู่ที่ศาลเจ้าเดนหวั่งโองมู้ 4. แหล่งท่องเที่ยวภายในชุมชน สวนสมุนไพร “ดำแสนภู” ของอาจารย์ทัศนีย์ รัตนธามา ณ บ้านไผ่ล้อม กิจกรรมล่องเรือชมลำน้ำโขง กิจกรรมหาปลาในลำน้ำโขง วัดเนินพระบาทรอยพระบาทกลางน้ำโขง ประเพณีแข่งเรือ ไหว้ศาลเจ้า ชมการแสดงแสกเต้น ชมสินค้าภายในชุมชน เช่น ตุ๊กตาพื้นเมือง 7 เผ่านครพนม 5. กิจกรรมและการบริการด้านการท่องเที่ยวของชุมชน ทรัพยากรการท่องเที่ยวภายในชุมชน – โฮมสเตย์ไทยแสกบ้านอาจสามารถ มีทิวทัศน์ที่เป็นธรรมชาติสวยงาม จากฝั่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ทอดยาวตลอดแนว – มีขนบธรรมเนียมประเพณีวัฒนธรรมและความเชื่อที่มีเอกลักษณ์ – มีภูมิปัญญาดั้งเดิมที่สามารถพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนที่มีเอกลักษณ์ การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวและการใช้ประโยชน์ – ด้านวัฒนธรรม ได้แก่ ภาษาแสก การแต่งกาย วิถีชีวิตความเป็นอยู่เรียบง่ายแฝงด้วยภูมิปัญญา – ด้านธรรมชาติ เนื่องจากชุมชนตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง มีทัศนียภาพที่สวยงามท่ามกลางความเป็นธรรมชาติสองฝั่งโขง – แหล่งท่องเที่ยวต่างๆ ภายในชุมชนและบริเวณที่ใกล้เขียง vลักษณะนักท่องเที่ยว กลุ่มศึกษาดูงานจากวิทยาลัย มหาวิทยาลัย เครือข่ายวัฒนธรรมจังหวัด อาจารย์ นักศึกษา นักเรียน