บริเวณที่ตั้งวัดป่าพันลำแต่ก่อนเป็นป่าช้าสาธารณะประโยชน์เป็นแหล่ง อาหารและเป็นทำเลเลี้ยงสัตว์ของชาวบ้านพันลำเป็นป่าที่มีต้นไม้ร่มรื่นอุดม สมบูรณ์ประกอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่อาทิ ยางนา ตะแบก ฯลฯ และต้นไม้เล็กๆอีกมากมาย ประกอบกับอยู่ติดแม่น้ำโขงทำให้มีความสดชื่น ตลอดทั้งปีอีกทั้งสถานที่ก็อยู่ไม่ไกลจากตัวอำเภอเมืองบึงกาฬมากนัก ทำให้เมื่อมีพระเดินจาริกธุดงค์ตามแม่น้ำโขงมาพักอยู่เรื่อยๆ สมัยต่อมาทางคณะสงฆ์อำเภอเมืองบึงกาฬร่วมกับชาวบ้านพันลำจึงได้จัดตั้งเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมอยู่ปริวาสกรรมของ อำเภอเมืองบึงกาฬ และยังมีพระสงฆ์แวะเวียนมาอยู่จำพรรษาเป็นบางครั้งบางคราว เมื่อออกพรรษาพระสงฆ์ที่ท่านจำพรรษาก็ออกจาริกเดินธุดงค์ต่อไปเป็นอย่างนี้เรื่อยมา จนเมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๓๕ ได้มีพระธุดงค์ได้เดินจาริกมาจากจังหวัดนครพนมตามลำน้ำโขงขึ้นมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณป่าช้าบ้านพันลำเห็นว่าเป็นสถานที่สัปปายะเหมาะแก่การบำเพ็ญสมณะธรรมจึงได้อยู่พักบำเพ็ญเพียร พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้เข้าพรรษาญาติโยมชาวบ้านพันลำจึงได้นิมนต์ท่านอยู่จำพรรษา พอออกพรรษาท่านก็ได้เดินทางกลับไปหาครูบาอาจารย์และได้ขออนุญาติมาอยู่จำพรรษาที่นี่เรื่อยมา ในปี พ.ศ.๒๕๔๑ พระอาจารย์สมบัติ สัมปัตติธารโก ท่านได้มาอยู่จำพรรษา พระที่ท่านได้มาอยู่จำพรรษาอยู่แต่ก่อนได้ขออณุญาติไปจำพรรษาที่ จ.อุดรธานี พระอาจารย์สมบัติ สัมปัตติธารโก จึงได้อยู่เป็นประธานสงฆ์ไปโดยปริยาย เมื่อออกพรรษาในปีนั้นเองท่านก็ได้มีแนวคิดในการที่จะสร้างศาลาเพื่อจะใช้เป็น สถานที่อบรมเยาวชน นักเรียน นักศึกษาตลอดทั้งญาติโยมพุทธบริษัทใน จ.บึงกาฬ และได้จัดให้มีงานปฏิบัติธรรมขึ้น เป็นเวลา ๕ วัน ปรากฎว่าญาติโยมมีความสนใจร่วมงานเป็นจำนวนมาก ท่านจึงได้นิมนต์ครูบาอาจารย์มาร่วมแสดงธรรมโปรดญาติโยม ประกอบกับวัดป่าพันลำเป็นสถานที่สัปปายะ มีป่าไม้ร่มรื่น ติดกับแม่น้ำโขง ตรงข้ามกับเมืองปากซันแขวงบริคัมไซประเทศลาว บางปีมีหาดทรายขึ้นที่หน้าวัดพระอาจารย์ท่านก็จะพาผู้เข้าปฏิบัติธรรมไปเดินจงกรมที่หาดทรายด้วย ซึ่งเป็นภาพที่สวยงามมาก จึงทำให้มีผู้มาร่วมปฏิบัติธรรมมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกปี และวัดป่าพันลำก็ได้จัดให้งานปฏิบัตธรรม ขึ้นในเดือนมีนาคม เป็นเวลา ๗ วันเป็นประจำต่อมาทุกปี