วัดนี้เดิมสันนิษฐานว่าเป็นสำนักสงฆ์ หรือวัดขนาดเล็กที่มีมานาน โดยอายมีประวัติย้อนยุคขึ้นไปถึงกรุงศรีอยุธยา ทั้งนี้เพราะสภาพสถานที่ตั่งของวัดปัจจุบัน เป็นที่อยู่ของผู้คนต่อเนื่องกันมาแต่โบราณ มีคนพบขวานหินลูกปัดตามป่า ตามถ้ำต่างๆ เสมอ ประกอบกับด้านหลังของวัดมีบ่อน้ำเก่าแก่ มีน้ำจืดใช้อาบใช้ดื่มได้ตลอดปีแม้ยามหน้าแล้ง นอกจากนี้ยังมีฐานเจดีย์โบราณขนาดใหญ่ กว้างประมาณ 10 วา สูง 2 วา ถูกทิ้งร้างเป็นเนินดินสูงโดยไม่มีผู้ใดทราบประวัติความเป็นมา