โบสถ์และวิหาร เป็นลักษณะสถาปัตยกรรมสมัยอยุธยาตอนปลาย ฐานรูปโค้งรูปสำเภา ส่วนพระปรางค์ใหญ่สร้างในสมัยรัชกาล 3 4 ฝีมือช่างท้องถิ่น จิตรกรรมวัดปราสาท ฝีช่างสมัยรัตนโกสินทร์ ยังคงอิทธิพลช่างอยุธยา ภาพเขียนหลังพระประธานเป็นสระในหิมพานต์และสัตว์ประจำทิศ ส่วนผนังทั้งสองข้างเป็นภาพพระพุทธเจ้าประทับยืนเหนือฐานบัวมีพุทธสาวกยืนถวานอัญชลีอยู่สองข้าง ท้ายวัดดงยางขนาดใหญ่อายุร่วมร้อยปีหมู่บ้านบริเวณใกล้วัดส่วนใหญ่เป็นเรือนไทยโบราณ มีสวนผลไม้ร่มรื่น